Rozdział 8

Właśnie uświadomiłam sobie, że to już ósmy rozdział, a oni jeszcze nie trafili na Arenę. Więc postaram się sprężyć i wrzucić ich tam za jakieś dwa rozdziały...

________________

_________________

Czwartego dnia koszmaru znowu mamy trening. Inni trybuci zachowują się tak jak wcześniej - patrzą na nas z kpiącymi uśmieszkami i szepczą sobie coś na ucho. Mogę już wyraźnie dostrzec, kto zawiązał sojusz - z pewnością ta ruda dziewczyna i jej chłopak, z zielonooką i wysokim piegowatym brunetem i dziewczyną i chłopakiem, których nie znam. Chłopak jest chyba z Pierwszego Królestwa, a chłopak z Trzeciego. Czyli trybuci z Jedynki, Dwójki i Trójki będą działać razem. Bomba! Z pewnością przeżyję. 

Tego dnia uczę się rzucać nożami. Choroba, zupełnie mi to nie wychodzi. Widziałam za to, jak dziewczyna z dwójki - słyszałam, jak wcześniej ktoś na nią wołał Szpunka - celuje perfekcyjnie i z taką siłą, że jeden nóż przeleciał przez tarczę na wylot. Po skończonym pokazie patrzy na mnie tak, jakbym była czymś, co przyczepiło jej się do buta.

Trochę się im wszystkim nie dziwię. Ja, przy nich tak mała, wyglądam jak mała, wkurzająca pierdoła.

***

Wieczorem tego samego dnia, kiedy wchodzę do jadalni, czeka tam na mnie Alison.

- Witaj, kochana! - mówi, a raczej skrzeczy, moja mentorka. - jak ci minął dzień? - pyta, obejmując mnie obiema rękami.

- Eeee, no cóż... - patrzy na mnie zaniepokojona. Przełykam ślinę. Nie chcę, żeby się martwiła. - Dobrze.

Ali rzuca mi swój Olśniewający Uśmiech i prowadzi mnie do stołu.

Dopiero teraz zauważam, że jesteśmy same.

- Gdzie są wszyscy?

Uśmiech Alison w jednej chwili staje się szerszy i bardziej tajemniczy.

- Eeee... Jack poprosił o oddzielny trening.

Poczułam się mocno urażona.

Ja go tu całuję, a tu okazuje się, że on posiada jakąś ukrytą (oczywiście przede mną) zdolność, o której nie chce, żebym wiedziała?!?! To kojarzy mi się tylko z jednym słowem: zdrada. I to takim pisanym wielkimi literami, na jakiś walący po oczach kolor, na przykład żółty...

O tak:

ZDRADA

Hmm. W sumie nie powinnam być zła. Ten pocałunek to miała być tylko gra, którą on zaczął. Mimo wszystko, czułam się, jakby ktoś (konkretnie to JACK) mnie spoliczkował. Bo skoro ma jakąś zdolność, której nie chce przede mną ujawniać, to może znaczyć, że zamierza ją wykorzystać przeciwko mnie. Czyli może chcieć mnie zabić.

Kiedy jednak doszłam do takiego wniosku, to on kompletnie mi nie pasował do wizerunku Jacka. Ale być może o to mu chodziło... Abym nie wierzyła, że go na to stać.

Kiedy tak stałam jak sparaliżowana, zatopiona w moich rozważaniach na temat tego, jak bardzo nienawidzę Jacka, bo jest taki okropny, i będzie chciał mnie zabić, prawdopodobnie śni o tym po nocach, w jaki sposób to zrobić, jest taki fałszywy, bo najpierw mnie komplementuje, a potem knuje plan przeciwko mnie, Alison chrząka i wychodzi, zostawiając mnie samą z moją złością.

***

Kolejny poranek spędzam cała w nerwach. Nie, nie z powodu Jacka. Po bezsennej nocy, podczas której wierciłam się po pokoju, nie mogąc się uspokoić, doszłam do wniosku, że ten idiota nie jest wart moich nerwów. To przez prezentacje.

Prezentacje polegają na tym, że każdy z trybutów, od Jedynek, do Dwunastek, idzie zaprezentować swoje zdolności przed specjalną komisją. Ta oto komisja ocenia twoje zdolności w skali od 1 do 12. Te punkty są wyświetlane wieczorem w telewizji, także każdy człowiek ze Zjednoczonych Królestw może je zobaczyć.

Po śniadaniu, podczas którego obecni są wszyscy, ale ja nie zaszczycam Jacka moim spojrzeniem, North próbuje omówić ze mną, co będę robić na prezentacji. Po dłuuuuuuuuuuugiej godzinie ustaleń i sprzeczek, wspólnie dochodzimy do wniosku, że będę strzelać z łuku. Ciekawość wzięła górę.

- A można wiedzieć, co będzie prezentował Jack?

North patrzy na mnie dziwnie. Po chwili odpowiada.

- Będzie rzucał ciężarami.

No przecież. To ja to wymyśliłam.
Udaję się do mojego pokoju i ubieram się tak, tak ma się dzisiaj ubrać każdy trybut - w koszulkę z rękawem do łokci w okropnym kolorze zgniłej zieleni i czarne jeansy, które, o dziwo, zyskały moje uznanie. Nie mam pojęcia, jak związać włosy. Za żadne skarby ich nie rozpuszczę. Jestem przecież księżniczką, przyszłą królową, chociaż z tym statusem mogę się raczej pożegnać. Powinnam się czesać w eleganckie koki. Rozpuszczone włosy są zresztą takie niesforne. Lubię je rozpuszczać, ale kiedy nikt nie patrzy. Kok? Nie ma opcji, zbyt elegancki. W końcu idę pokazać, jak będę zabijać.
Warkocz? Nie za dobry pomysł, ale nic lepszego nie przychodzi mi do głowy. Wzdycham i zaplatam włosy.
O drugiej przychodzi po mnie North i zaprowadza mnie i Jacka do poczekalni. Osoby wchodzą po kolei królestwami, najpierw dziewczyna, potem chłopak. Kiedy moi wrogowie przekraczają drzwi, nie mogę się powstrzymać przed obstawianiem, ile punktów dostaną. Ja prawdopodobnie dostanę 3 punkty na 12. W końcu ktoś tam wywołuje moje nazwisko i wchodzę do sali.
Ściany są ciemne, czarne albo szare, nie widzę dokładnie. Na środku sali stoją stojaki i wystawy z wszelkiego gatunku bronią. Na czymś, co przypomina scenę, siedzą sędziowie, którzy najwyraźniej bardziej są zainteresowani pieczoną świnią, która właśnie pojawiła się na ich stole. Odetchnęłam.
Podeszłam do wieszaka na łuki i wybrałam jeden z nich. Był wspaniały, zupełnie inny niż ten, który ofiarował mi ojciec. Wzięłam leżącą najbliżej strzałę i napięłam go, ale od razu poczułam, że różni się też możliwością napięcia, więc kiedy wycelowałam do tarczy i wypuściłam strzałę, chybiłam o kilka centymetrów. Zdeterminowana naciągnęłam łuk ponownie i teraz minęłam się z celem tylko trochę. Do trzech razy sztuka, myślę. Napinam cięciwę i patrzę prosto w środek tarczy. Trafiam idealnie. Patrzę na sędziów, ale oni nadal zachwycają się tą pieczoną świnią.
Hmm. Ja tu robię wszystko, co potrafię, aby przeżyć, a oni fascynują się zdechłą świnią?! Nie kontroluję nawet, jak to się stało, ale napinam czwartą strzałę i posyłam ją w kierunku jabłka w pysku zwierzęcia.
Sędziowie wydają z siebie okrzyk zdumienia i cofają się. Jeden z nich wpada nawet do naprawdę wielkiej wazy z ponczem.
Kłaniam się, odkładam łuk.
- Dziękuję za poświęconą mi uwagę - albo jej brak.
Wychodzę z sali, zanim ktoś mi odpowie.

____________________

______________________________

No wiem! Przepraszam, że tak krótko... ale kompletnie nie mam weny. Czuję się spłukana z umiejętności pisania. Zdaję sobie sprawę, że rozdział, a w szczególności końcówka, jest beznadziejny. Przepraszam! Nie wiem, kiedy będę mieć wenę. Ja będę mieć to napiszę. Mam ostatnio trudny okres, i jedyną rzeczą która mnie nie wkurza jest czekolada i oglądanie ,,Once Upon a Time".

Mam złamane serce Poważnie, gdybym miała 18-stkę, cały dzień bym chlała.

Pozdrowienia z Zadupia,

Queen